Grazig
Dit is mijn laatste column voor de zomerstop. Zomerstop. Onwillekeurig denk ik dan aan de lekker lange zomervakanties uit onze jeugd. In gedachten sta ik op het schoolplein van weleer. De zon schijnt al fel op het onafzienbaar aantal tegels. Vreemd eigenlijk. Tegels op een schoolplein. Hoe vaak hebben we ons niet bezeerd aan knie en hoofd? Wie heeft ooit bepaald dat de speelplek voor kinderen bestraat en aangeharkt moest worden? Waar is toch de logica van het hart? Fantaseer even speels met me mee: als we na de zomer terugkomen blijkt het schoolplein veranderd in een heerlijk groene weide. Dan gaan we op blote voeten ravotten en knuffelen en vallen zonder levensgevaar. En de juf hoeft na de pauze haar vloer niet te dweilen, want voordat we naar binnen gaan wassen we elkaars voeten. In feite was het speelplein de oefen-arena voor de rest van ons leven. Ga zelf maar eens na. Ik stond met m’n rug tegen de muur van het fietsenhok naar de spelende kinderen te kijken. De surveillerende onderwijzer beval me dat ik mee moest hupsen, dus deed ik braaf wat hij verlangde. Terwijl ik voetenwassertje wou spelen. Gelukkig is het daar nooit te laat voor. Doe je sandalen uit, want de grond waarop we spelen wordt heilig. Zoek die grazige weides maar vast op. Fijne zomer. Enne…nooit vergeten te keten!