Kuieren op het kerkhof
In de ochtend ontmoet ik een wijze man in de boshut van De verwondering. Als een kind naar het bestaan van God vraagt, informeert het eigenlijk of het er mag zijn, zegt hij. Ben ik welkom? Misschien is dat wel het grootste verlangen van de mens, welkom geheten worden, je geroepen voelen, gezegend worden, mijmer ik.
In de middag vertelt een wijze vrouw me in het radioprogramma Zin in weekend dat het voormalige eiland Marken een opmerkelijke begraafplaats heeft. De overledenen liggen daar onder gietijzeren paaltjes waar alleen een nummer opgeschroefd is voor de administratie. Mocht je bij leven het verlangen hebben gekoesterd om echt gekend te worden, na je dood verdwijn je naamloos onder de grond. Is dat een barbaarse gewoonte die volkomen achterhaald is? Of lijkt deze manier van begraven op het moderne uitstrooien van onze as in de wind? Dan waaien we maar wat weg. Dat maakt ons natuurlijk even anoniem als de paaltjes op Marken. Als we op aarde komen hebben we behoefte om onze eigenheid te ontdekken en daar erkenning voor te krijgen. Tijdens het groeien in liefde leren we ervaren dat we hoe dan ook gekend en gedragen worden. En als we onszelf aan het eind van dit leven overgeven, zijn we allen gelijk voor God. Zou het zo zitten? Ik ga toch eens wat kuieren op dat kerkhof.