Nieuw
Een nieuw jaar is aangebroken. Reuze hip. Alles wat nieuw is, daar zijn we dol op. Voortdurend worden we opgejaagd nieuwe spullen aan te schaffen, de nieuwste mode te dragen. Nieuwe liefdes vinden we spannend, nieuwe uitdagingen, nieuwe reisbestemmingen. En dan moeten we nu weer aan de nieuwe voornemens.
Ik ben ermee opgehouden. Grote feesten, intieme avondjes, met oudjaar heb ik alles geprobeerd in m’n leven. Net als u waarschijnlijk. Pas deze keer heb ik durven toegeven aan het innerlijk verzet dat ik als kind al ervoer. Want: wat valt er eigenlijk te vieren tijdens de overgang van het ene naar het andere jaar? Verglijdt niet iedere dag in de andere? Is niet iedere morgen nieuw? Kortom: ik ben op 31 december op tijd naar bed gegaan. En dit jaar ook geen goede, fonkelfrisse voornemens voor mij. Ik laat me drijven op de stroom van de tijd. Op de beproefde wijsheid van eeuwen voorheen. Toevallig vind ik op nieuwjaarsdag de rouwkaart van een wijs man die zes jaar geleden overleed. Op de annonce staan zijn eigen woorden:
‘Je hoeft alleen maar aandachtig te zijn, zonder gedachten of verwachtingen, dan zie en ervaar je wat je bent, vrij om te doen waarvoor je gemaakt bent en in durende relatie met al het bestaande.’
Dat neem ik me ter harte. Aandachtig zijn. Niets nieuws onder de zon.