Weut ik veul
Hoe ouder je wordt, hoe minder je weet. Kent u dat gevoel? Zelf kan ik daar heerlijk mee leven. Ik ervaar het als een opluchting dat mijn meninkjes bij het klimmen der jaren stuk voor stuk verdampen. ‘Weutikveul’ ligt op het puntje van m’n tong, maar ik hou me in. Hoewel je van Jezus je gang mag gaan: ‘Zo gij niet wordt als kinderen…’ Hij geeft ons een vrijbrief om weer vol verwondering rond te gaan lopen. Net als vroeger. Dat is het bijzondere van religie. Religie eert het mysterie van het leven, in plaats van het te willen ontrafelen of te verklaren. Daarom ga ik met Hemelvaart Verwonderingetje spelen in het klooster van Huissen. Met wie maar wil. Tijdens deze dagen maken we de beslagen ramen van onze waarneming eens goed schoon. We oefenen om weer te kijken met de ogen van een kind, en leren ons opnieuw te verwonderen over onszelf, de ander, het leven, de wereld om ons heen. We ontdekken ‘de glans van het gewone’. Ons leven wordt een stuk boeiender als we met liefdevolle aandacht, leeg en onbevooroordeeld de werkelijkheid tegemoet treden. Hoe liep die zin van Jezus ook alweer af?: ’Zo gij niet wordt als kinderen, zult gij het rijk der hemelen niet binnengaan.’ Nou ja zeg, Jezus belooft ons hier de komende dagen onze eigen hemelvaart. Speelse jongen.