Beelddrager

Mijn vader moet zijn bruid veroveren. Voor dat doel laat hij zich in een pashok duwen en in pak hijsen. Ik val bijna van m’n paskamerkrukje als hij tevoorschijn komt. Dokter Rossi is terug. Zo werd mijn vader in de tijd van soapserie Peyton Place vaak genoemd. Mijn ouders waren dat knappe lange stel. In ‘onze kringen’ werd de flair van dit echtpaar weleens aangezien voor ‘wereldgelijkvormigheid’. Nu geniet ik van dat woord, maar vroeger leed ik onder dit misverstand. Niets was namelijk minder waar. Van schrik kroop ik in m’n schulp. Jaren later werd mijn eerste boek gepresenteerd. Iemand zei toen dat het een zeer jaloezie verwekkende gebeurtenis was. Dit activeerde kennelijk mijn kindertraumaatje, want toen besloot ik me in te spannen om afgunst voortaan te vermijden. Onbegonnen werk natuurlijk. Hovaardig zelfs, want wie zijn wij om te denken andermans gevoelens te kunnen reguleren? Nu stapt mijn 88-jarige vader uit de schaduw van het pashokje. Het lichtblauwe pak onthult de knappe man die hij nog steeds aan boord heeft. De professionele verkoper informeert welke kleur de bruid draagt en haalt een bijpassende stropdas tevoorschijn. Dit jaar is het stel 65 jaar getrouwd. Ook al hebben ze hun oudste zoon naar het graf moeten brengen, mijn ouders stralen als beelddragers Gods. Ik weet genoeg. Het is nooit te laat om aan het licht te komen.