Inzicht

Zou een inzicht dat ineens tot je komt ook een vorm van opstanding zijn? Zo voelt het wel. Met nieuwe lichtvoetigheid betreed ik de lente, want er is mij een licht opgegaan. Wat een grote woorden voor zo’n klein binnenbrandje, tettert mijn innerlijke criticus onmiddellijk. Niet zo gek dat die zich roert, want over die criticus gaat mijn inzicht juist. Die is bang voor z’n hachje. Al jaren teister ik mezelf met het oordeel dat mijn moeite met kantoortuinen en andere samenscholingen een asociale trek is. Wat mankeert me toch? Vandaag krijg ik antwoord. Overdag voerde ik drie verrukkelijke gesprekken in de boshut van de Verwondering, En vanavond zing ik bij een mij onbekende musicus die z’n eigen muziekstuk dirigeert. Vier ontmoetingen die me zielsgelukkig maken. Ineens zie ik wat geconcentreerde aandacht in me teweegbrengt. Het is niet alleen door mijn eigen oplettendheid dat ik die ander zie. De dirigent van vanavond gaat zo op in zijn muziek, dat ik vanzelf met hem mee verdwijn. En dat doet mijn ziel kennelijk zingen. Dus het inzicht van de dag is: achter onze zelfafwijzing -in mijn geval: ‘ik ben asociaal’ - zit wellicht een groot verlangen verborgen. Kennelijk snak ik naar verbinding. En als die er eenmaal is, dan is het ook zo vervullend dat het niet herhaald hoeft. Dus huppel ik door, lichtvoetig als een lammetje.

   « Artikelen overzicht