Achteruitkijkspiegel

Een jaar is simpelweg te kort om er mijmerend op terug te kunnen kijken. Ons rest slechts verstandsverbijstering nu de maanden nog sneller omgevlogen lijken dan anders. Is het nu alwéér december?!, hoor je menigeen denken. Het is alsof zo’n jaar net zo razendsnel voortjakkert als wijzelf. Maar de maand december nodigt wel uit om het vergleden jaar te vergelijken met je eigen mensenleven. Wat zien we als we omkijken in verwondering? Deze week ontmoet ik diverse mensen die hun balans opmaken. Een priester, een burgemeester en een musicus gunnen me een gulle blik in hun achteruitkijkspiegel. De geestelijke die zijn hele leven gestudeerd heeft, ontvangt me in zijn met duizenden boeken volgestouwd vertrek. Tachtig geworden vraagt hij zich af wat het studeren hem eigenlijk gebracht heeft. De relatie met zijn Schepper heeft zich langs een heel andere weg ontwikkeld dan via boeken. De burgervader vertelt lachend dat geen vergadering hem zoveel vervulling brengt als het schilderen van zijn tuinbankje. En de musicus die zijn grote passie een leven lang heeft beoefend en sinds kort met pensioen is, zegt stralend: ‘Ik houd enorm van mijn vak, maar nog heerlijker is het om het niet te doen.’ Aan het eind van ons liedje blijft er kennelijk voornamelijk relativering en ontspanning over. Daar ga ik me tijdens de laatste dagen van dit jaar eens flink op verheugen.