Bie wieze van sprekken
Zolang ik me kan herinneren ben ik al dol op oudere mannen. Maar waarom? Zijn rijpere heren dan zo troostend? Pff, heb je even...men kan bepaald niet beweren dat ouderdom garant staat voor wijsheid. Als ik moed vat en in verwondering omkijk, zie ik herders, voorgangers en leraren die beslist onwijs waren. Toch blijf ik onvermoeid reikhalzend uitzien naar rijpe richtaanwijzers op mijn levenspad. Misschien herkent u het wel. Wellicht verlangen we allen naar herderlijke, tedere doch krachtige aansporing. Naar die aartsvaderlijke blik op ons. Ook al is ieder levenspad uniek en soms een tikje eenzaam, een béétje voorganger zou ons best eens iets zinvols weten te melden, hopen we stiekem. En daar zul je hem hebben! Voor het programma mijn Pelgrimspad volg ik het eeuwenoude Monnikenspoor. Tot mijn vreugde ontmoet ik in Twente de eminence grise dominee Anne van der Meiden. Hij nodigt mij uit er eens even bij te gaan zitten. Op mijn vraag wie voor hém een richtingaanwijzer was in zijn leven, antwoordt hij prompt: ‘Mijn grootvader! Een hele vrome man, maar zeer relativerend. Hij zei vaak: “Dat mö’j ammoal nich zo sekuur nemmen, da’s bie wieze van sprekken.”’ Neem wat je hoort en leest niet zo serieus. Veel van wat beweerd wordt is bij wijze van spreken. Alsof er vijf kilo uit m’n rugzak wordt gehaald. Door de ideale oudere man.