Wordt het nog wat?
Al heb ik weinig met goede voornemens of andere collectief vastgestelde regels, toch talm ik op de drempel van het nieuwe jaar. ‘Dat Koninkrijk van U, weet U wel, wordt dat nog wat?’ Vroeg Gerard Reve dit uit ongeduld of uit wanhoop? Mijn avondgebed zal dit jaar hetzelfde blijven als voorheen: ‘Moge mededogen de wereld omhullen.’ Bidden helpt. Het tovert geen ideale wereld tevoorschijn maar verandert in ieder geval mezelf. Angst is bevroren liefde en tijdens mijn avondlijk ritueel smelt de angst als ijs in een rivier. Toch ervaar ik moedeloosheid om het leed van zoveel schepsels op deze aarde. Kater Wolfje laat zich intussen geduldig beknuffelen. Ik voel me altijd een tikje egoïstisch als ik van hem geniet. Hij kijkt me verwonderd aan en ineens schiet me iets te binnen: wie één onschuldig wezen doodt vermoordt de hele mensheid, staat in de Koran. Wie één leven redt behoudt allen, zegt de Talmoed. Natuurlijk! Wolf helpt me uit m’n machteloosheid! Zeg nou zelf: hoe heerlijk is het je enorme overschot aan liefde te geven aan dat ene schepsel dat nu toevallig in je schuitje klimt. ‘Je hebt dat mij gedaan’, zou Jezus zeggen. Ik kan helaas geen getraumatiseerde kinderen uit een oorlogsgebied halen of vernederde dieren uit de bio-industrie redden, maar wel die ene omhullen. Ons machteloos mededogen kan worden omgevormd tot een intieme tango met onze naaste, mens en dier. Laten we zwieren tot heel de schepping danst.