Franciscus

Terwijl paus Franciscus langzaam dichterbij kwam, begon mijn protestante ziel zachtjes te zingen. Mijn katholieke collega en ik waren plots spontaan uitverkoren om de heilige vader te mogen ontmoeten. ‘Heel gek, ik merk dat het feit dat hij paus is me niet zoveel zegt. Maar dat hij een barmhartig en moedig mens is doet me des te meer’, mompelde ik zenuwachtig. ‘Hoe is het mogelijk! Bij mij is het precies andersom!!’ fluisterde mijn katholieke collega opgewonden terug. ‘Het kan me niet schelen wat voor een mens er in die jurk zit, zolang het de paus maar is!’ Toen nam de paus breed lachend onze handen en vroeg waar we vandaan kwamen. Na afloop was mijn collega in alle staten. Hij constateerde dat ook ik kippenvel op m’n armen had. Inderdaad, ontkennen had geen zin. De man die vlak daarvoor een klein jongetje had getroost door hem in z’n armen te nemen en gerust te stellen over het hemels lot van diens vader, raakte me tot in het klokhuis van m’n ziel. Ik dacht aan de voorstelling die ik in een basiliek had gezien. Aan de rechterhand van Jezus zit Petrus en daarna volgen alle pausen. Sommigen van hen waren boeven, zo zegt mijn kritisch protestantse binnen-stemmetje. Maar Franciscus bleek een oprechte navolger van Christus. Nog immer voel ik zijn nabijheid in de palm van mijn hand.