Ganzenfeest

Mijn kat is zijn stem verloren. Hij klinkt als een schorre gans, een krassende kraai, een weeklagende geit. Zijn verbijsterende geluid snerpt door hart en ziel. Maar hij eet en blijft speels. Net als ik. Reden voor de dierenarts om hem niet meteen te hoeven zien. Gevalletje even aankijken allemaal. Iedere dag vraag ik of de kater wellicht zijn stem verheffen wil, zodat ik kan horen of het al wat beter gaat. Maar vandaag stop ik daarmee. Hoe vaak terroriseren we elkaar en onszelf met die vraag. Gaat het al wat beter? Heb je nog (steeds) pijn? Liefdesverdriet? Hoelang ben je al in de rouw? Kennelijk denken we steeds dat we op weg zijn naar later en beter. Door dit misverstand laten we de ander en onszelf vaak in de steek. Ik heb liefdesverdriet, maar durf dat in gezelschap maar één keer te benoemen. De volgende keer knik ik geruststellend. Een vriendin heeft plotseling een progressieve ziekte, maar haar omgeving blijft maar informeren wanneer het allemaal over zal zijn. Wie vraagt nog aan mijn ouders hoe ze het verlies van hun zoon beleven? Misschien blijft mijn kat voor altijd schor als een kraai. Is dat erg? Hijzelf is vredig aanwezig met dat wat er nu is. Behulpzaam gakt hij me uit onze collectieve mensenneurose. Weg met het verstikkende vooruitgangsgeloof. Hier en nu is ons ganzenfeest.