Glazen botten
Elke ontmoeting heeft een geheime bedoeling. Leuk om er zo naar te kijken. Hoewel de betekenis van een treffen soms kraakhelder kan zijn. Vandaag spreek ik de moeder van een bijzondere vrouw die ik al jaren ken. Deze jongedame heeft de 'glazen bottenziekte'. Al sinds haar babytijd breekt ze het ene na het andere bot. Zelfs een niesaanval kan een fractuur veroorzaken. Haar rug is inmiddels verbouwd tot een stalen constructie. Ze heeft veel pijn. Naast dit lichamelijke drama is deze jonge vrouw met haar talent, spiritualiteit en levenslust een zegen voor de mensheid. Nu ontmoet ik zomaar haar moeder. Schoorvoetend vraag ik haar of ze net als Maria een zwaard door haar hart voelt gaan om het lijden van haar dochter. Ze antwoordt zonder omhaal: 'Toen ik haar als broze baby met die glazen botjes op schoot had, zag ik op tv hoe in een oorlog kleine kinderen voor het leger werden uitgejaagd, het mijnenveld in. Op dat moment besloot ik altijd van mijn dochter te genieten." Kennelijk kunnen we besluiten om angstloos lief te hebben. Ik denk aan het boekje Nog vele jaren van Hans Korteweg: 'Niemand heeft mij ooit iets aangedaan en niemand kan iets voor mij doen. Dit is mijn bestaan. Ik kies voor het licht of voor het duister. Ik zie om in bitterheid of ik schep een nieuwe werkelijkheid.'