Kleuterkiek

Het lijkt erop dat mensen elkaar zijn gaan imiteren door social media. Maar vlak de welbekende schoolfoto-methode uit de jaren zestig niet uit. Hoe is het mogelijk dat we collectief dezelfde kleuterkiek bezitten? Zittend achter een tafeltje met exact eender speelgoed, kijken we allen olijk in de camera. In het pre-digitale tijdperk zijn er hele volksstammen afgeleverd met identieke trekken en gedrag. Want niet alleen ons glimlachje is inwisselbaar, ook het veinzen. Wij, de kleuters van toen, deden als volleerde acteurs alsof we voor de foto even gestoord werden in een of ander secure klus. De generatie van doen alsof, laat je niet kennen en zelf doen. Op de bank in het hospice zit Erik. Hij wil beslist nooit geholpen worden. Niet omdat hij zo eigenwijs is, maar zich altijd te veel voelt. Vandaag lukt het Erik niet meer om overeind te komen. Zwijgend bied ik mijn arm en tot mijn verrassing haakt hij in. We schuifelen door het pand. ‘Ben ik lastig?’, vraagt hij. ‘Och jongen, je bent heerlijk!’ antwoord ik. Erik pakt mijn hand. Zo lopen we naar zijn kamer, waar hij checkt of alles nog is zoals hij het zich herinnert. Dan wil hij terug naar de bank om bij te komen. Aan zijn ogen zie ik dat hij zich welkom voelt en ik voel me door hem gezien. Twee kleine kleutertjes.