Klinken

Vaak wordt de Pinkstergeest afgebeeld als een duif. Je ziet haar vliegen. Maar waar kan ze landen? De aarde is niet meer woest en ledig. Net als de gevleugelde speurneus die Noach uitzond om na de zondvloed te zoeken naar een welkome landing, zal de Pinkstergeest het deze dagen ook moeilijk hebben. Die geest mag volgens de overlevering dan wel waaien waarheen zij wil, in volgestroomde en overgelopen mensen kan ze haar opdracht niet voltooien. We praten graag over vakantie. Dat woord komt van vacare, leeg worden. Zoals een fluit pas speelbaar is door haar gaten en haar holle binnenkant, zo zijn wij bruikbaar als we ons leeg maken, een ‘persoon’ worden. Een lege persoonlijkheid? Het lijkt een tegenstelling, maar persoon komt van per-sonare, doorheen klinken. We worden dus pas een persoonlijkheid als we onze rollen, zorgen en standpunten laten wegvloeien. Als de vredige stilte na de zondvloed, toen de aarde weer woest en leeg was. Toen alles weer mogelijk werd. Zonder afspraken en plannen begint voor mij de vakantie pas echt. Ik val op mensen die zichzelf vergeten. Met witte vlaggetjes laten ze de moe gevlogen Pinkstergeest zien waar ze veilig landen kan. Gretig valt zij in die gulle openheid, hongerig naar onze authenticiteit. Pas nu begrijp ik de diepte van het Pinsterfeest. De geest door ons heen laten klinken, meer hoeven we niet.

   « Artikelen overzicht