Lammetje

De zon schijnt. Tussen de gesprekken door steken we onze witte gezichten uit de boshut. We kijken elkaar beduusd aan. De zon! Een sensatie van heel lang geleden overvalt ons. En er is nog iets ongewoons. Vandaag werken we zonder regisseur. Het is alsof onze ouders even van huis zijn. Als lentelammetjes zijn we. Zo’n zin om te keten en te spelen. En om kwetsbaar te zijn. De cameraman en ik gaan in de pauze op een muurtje zitten. Normaal ziet hij alleen mijn rug, omdat hij de gast tegenover me filmt. Raar vak eigenlijk. Ik ondervraag mensen die daarna vertrekken en de trouwe makkers om me heen kan ik nauwelijks spreken. Ooit zei een beduusde maar scherpzinnige televisiegast tegen me: ‘Het is net prostitutie. Het is kort en hevig en het heeft geen vervolg.’ Daar zit iets in. Als lentelammetje kan de zogenaamde effectieve professionaliteit me nu even gestolen worden. De cameraman is een weldadig open jongen. Zoveel had ik al wel door. Dat hij mij ook in de smiezen heeft, blijkt nu wel op ons muurtje. Ik lucht mijn hart bij hem. En hij het zijne. Het is alsof de doffe deken van een winterslaap van ons muurtje glijdt. Ja, er zijn zorgen en verplichtingen. Maar als ik in zijn ogen kijk, zie ik zijn en mijn lentezon. Altijd aanwezig, nu eindelijk onbedekt.