Liefdevolle verwaarlozing
Sinds kort zing ik mee in een heel goed kamerkoor. Er wordt aan het begin van de avond niet ingezongen omdat we meteen muziek gaan maken. Motetten van Bach zijn niet gemakkelijk maar onze dirigent gaat ervan uit dat je je partij thuis instudeert. ‘Jullie weten zelf wel wat je fout doet’ zegt hij achteloos als hij naar het volgende stuk bladert. Naar deze inspirerende houding heb ik altijd verlangd merk ik nu. Niets maakt ons zo klein en schichtig als schijnzorg en zogenaamd goedbedoelde bemoeiallerigheid. Overbodige verkeersdrempels, extra verlichting op parkeerplekken voor vrouwen, het behoedt ons niet voor gevaar maar werkt slechts angst in de hand. Bij een beteugelende leidinggevende heb ik de onweerstaanbare drang m’n handdoekje in de ring te gooien. Doe het lekker zelf. Vroeger deed je het echt lekker zelf. Hoe klein we ook waren, we liepen en fietsten alleen naar school. Geen opvoeder te bekennen. Als je iets had uitgespookt koos pa zonder overleg de kant van je onderwijzer of van oom agent. Al jong leerden we dat iedereen recht heeft op z’n eigen schrammen en fouten. ‘Jullie weten zelf wel wat je fout doet.’ Zoek het lekker zelf op jouw unieke manier uit en kom dan vooral terug. Dan gaan we samen spelen en met de muziek mee. Een mens krijgt nergens zoveel zelfvertrouwen van als van liefdevolle verwaarlozing.