Misschien
We studeren de Klaagliederen van Jeremia in van de Spaanse componist Alonso Lobo (1555 - 1617). Het is voor Stille Zaterdag. Stil is het al, zo tussen het studeren door. Het repertoire van dit kamerkoor is zo pittig dat er gelegenheid noch behoefte is om tussendoor te praten. Heerlijk dus. Deze Latijnse klaagliederen zingen we nasaal en kaal: ‘Goed is het in stilheid te wachten. Misschien is er hoop.’ Wonderlijk hoe die zinnen troosten. Jeremia schrijft niet: ‘Natuurlijk is er hoop, waarom ben jij daar nog niet achter?’ Nee, hij is ons nabij door samen met ons in stilheid te wachten op iets wat nog niet zeker is. Vanmiddag las ik over een mogelijke gast voor de Verwondering. De man denkt zelf dat hij niet geschikt is voor televisie. Deze Dominicaan is ver in de tachtig. Toen hij nog een jongeman was raakte hij in een ernstige crisis: al zijn zekerheden over dogma’s, geloof, kerk en priesterschap sneuvelden. Schoonheid, ontroering, barmhartigheid, liefde, vergeving, de leegte na iemands laatste levensadem, dit alles bleek te groot voor leerstellingen. Hij begreep dat we ervaringen waar geen woorden voor zijn enkel maar eenvoudig moeten liefhebben. Zo ontdekte hij God voorbij alle namen: ‘onnoembaar Gij.’ Ik verlang ernaar deze wijze in de Verwonderingsboshut te ontvangen en zing zachtjes: ‘Misschien is er hoop.’ Misschien. Goed is het in stilheid te wachten.