Mist

‘Tevreden op aarde’ is ons thema van deze advent. Het onderwerp sluipt op kousenvoeten met me mee. Laatst had ik een doorwaakte nacht vanwege hartritmestoornissen. Bij nader onderzoek leek het alsof er nog meer aan de hand is met dat gebroken hart van me. Toen ik even de indruk kreeg dat mijn leven op aarde vroeg tot een einde zou komen, kwam ik tot een merkwaardige gedachte. Gepokt en gemazeld in bescheidenheid, heb ik in dit ondermaanse geen bizar fantastische zaken verwacht. Behalve dat ene dan, dat ik er tegen het einde toch wel chocola van zou kunnen maken. Maar kennelijk is dit nog niet mijn einde, want ik snap er in toenemende mate niets van. Onbegrepen omstandigheden, het klinkt als de roman die nog niet geschreven is. Nu loop ik in de mist en herinner me dat ik altijd van de nevel gehouden heb. De genadig omfloerste voile rond Gods schepping. Vroeger leerde men ons dat we nu tegen de achterkant van Gods borduurwerk aankijken. Pas later zullen we het kunstwerk zien. Alle reden om tevreden op aarde te zijn. Maar wie me nu werkelijk senang maakt, is mijn zieke broer. Hij wacht op andermans longen. Als er iets op de grond valt, kan hij het niet meer oprapen. Dan zwaait hij het gevallen voorwerp opgewekt gedag. Tevreden op aarde, het is te doen.