Niet weten
Ja, het zijn merkwaardige dagen. Alle tijd voor zelfonderzoek. Onze gast van afgelopen zondag vertelde in De Verwondering dat hij uit een diep dal aan het klimmen is. Hij had zijn hele leven in de zorg gewerkt en nu was hij zelf patiënt. En wat bleek: zo leuk was hij niet aan de andere kant van de streep. Zijn conclusie was dat het in de liefde misschien helemaal niet gaat om wederkerigheid. Ook als iemand onaangenaam is, heeft hij liefdevolle vriendelijkheid nodig. En dat geldt natuurlijk ook voor jezelf. Ik kom er nu pas achter dat ik altijd toevlucht nemen kon tot mijn opgewekte grondtoon. Maar wat als die monterheid het even af laat weten? Kan ik mezelf dan nog uitstaan? Net zoals mijn smaak- en reukvermogen momenteel even(?) naar de achtergrond zijn verdwenen is mijn zangerige ik ook stil. En stil is wel heel stil. Mag dat van mezelf? Ik weet het niet. Wat weten we eigenlijk wel? We kletsen deskundig de zendtijd vol, maar wat weten we ervan? Plots moet ik lachen. Ik hou van het niet weten. Wat een ruimte. En daar, in het niet weten gebeurt iets wonderlijks. In de stilte ervaar ik weer hoeveel innig geliefden van me zijn overleden. Hoezeer ik me altijd al verbonden met ze voel. En nu we met z’n allen in quarantaine zijn voel ik dezelfde connectie met mijn levende lotgenoten. Ik voel de warmte van mijn geliefden, ook al zie ik ze niet, voel ik ze niet. Deze kathedraal van stilte wordt heilige grond. Ik trek mijn veters los en doe m’n schoenen uit. Hier ben ik.