Non-fictie

Een bekende schrijver zegt vaak dat de werkelijkheid veel absurder is dan de fictie die hij bij elkaar verzint. Dat ken ik. Mijn grootmoeder maakte regelmatig zulke merkwaardige dingen mee dat ze er het zwijgen toe ging doen. Het feit dat men haar met een korrel zout nam, leverde haar een verrukkelijke vrijheid op. Door met haar op avontuur te gaan hebben mijn broers, neven, nichten en ikzelf een onvergetelijke jeugd gehad. Met haar klommen we over wegversperringen en prikkeldraad en belandden zelfs in het torentje van de mp. Als de arm der wet dan ingreep, wist ze zogenaamd niet waar het over ging. Omdat ze mij net zo’n dwaallicht als zichzelf vond, ben ik een tikje in haar hooggehakte voetsporen beland. Haar vrijheid is me liever geworden dan wat dan ook. De prijs is dat ook ik niet erg serieus genomen word. Maar is dat erg? Als ik vertel wat ik zoal meemaak, wordt er verdacht veel gegrinnikt. Dat geeft natuurlijk een sensationele vrijbrief. Nu wilde ik dit stukje beginnen met wat er vanochtend gebeurde. Ik zette de buitendeur open om m’n kat binnen te laten. Toen wandelde er op z’n dooie gemakje een muis mee naar binnen. Wij drieën konden het zelf al niet geloven, zo schouderophalend lieten we elkaar gaan. Vrijheid is dat niemand je gelooft. Het inzicht komt vroeg dit jaar.