Noten

Het verrukkelijke voordeel van samen musiceren is dat je niet hoeft te praten tijdens het maken van die geheimzinnige verbinding. Vandaag zing ik bij een Bachproject. Voor de generale repetitie wandelt het orkest binnen. Een voor de gelegenheid bijeengeraapte club van professionele musici. Aan de achternamen te zien, komt men van heinde en verre. Er is maar één taal die iedereen hier verstaat: de noten. Wij zijn totale onbekenden met een gezamenlijk doel: het zo goed mogelijk tot klinken brengen van een Bachcantate. Die bundeling van aandacht en vakmanschap is met niets te vergelijken. Als ik niet hoefde zingen, zou ik mijn ademloosheid z’n gang laten gaan. Wie deze ontroerende ervaring niet aan den lijve meemaakt, komt een heel eind bij het kijken naar het prachtige televisieprogramma het Max Orkest. Oudere muzikanten worden daar uitgedaagd om een plek te veroveren in het 23-koppige orkest. Briljante formule. En wat oud gedaan is, is jong geleerd. Vandaar dat de Donald Duck onlangs een special over klassieke muziek uitbracht. Het Duckstadse Kwekgebouworkest en zijn dirigent Klaus Kwäkkelä (verducking van toekomstig chef-dirigent Klaus Mäkelä) gingen met orkestbode Donald Duck op tournee. Op deze ludieke manier worden anderhalf miljoen mensen van zes jaar en ouder bereikt. Je gunt het iedereen; de huiver voor het mysterie muziek. En de ervaring dat de mens in staat is tot gein, verbinding en schoonheid.