Ontdooid

Wie mag huilen om een handdoek, kan vrede in de wereld brengen. Ik geef toe, die zin is volkomen van de ratten besnuffeld. Wartaal. Op het eerste gezicht. Maar vandaag keek ik verder dan mijn neus lang is en zag ik verband tussen handdoek en vrede. In de boshut vertelde onze gast dat ze met haar zoontje van elf ’s avonds over straat liep. Het was koud en donker en het tweetal haastte zich naar huis. Toen zag de jongen een handdoek op straat liggen. Doordat de stof bevroren was, lag het stukje textiel er verfomfaaid en ineengedoken bij, zo zag het kind. Het werd door ontferming bewogen en vroeg zijn moeder toestemming om de handdoek mee naar huis te nemen, te ontdooien en te wassen. Ik hield mijn adem in. Wat had zijn moeder geantwoord? Tot mijn opluchting vertelde onze gast dat ze de handdoek inderdaad ontdooid en gewassen heeft. Haar zoon slaapt nu met zijn kleinood. Wat als de moeder haar zoon had uitgelachen? Want welke gezonde jongen voelt mededogen voor een stukje stof? Vaak leidt volwassen afkeuring tot zelfafwijzing van het kind. Dan gaat het niet zijn ouder, maar zichzelf haten. Die innerlijke vrieskou werkt zich naar buiten. Zie de huidige staat van de digitale en de echte wereld. Leve de warme moeders met verbeeldingskracht. Wie één handdoek ontdooit, redt de wereld.