Ontkommertijd
Het geeft geen zin je zorgen te maken. Óf je kunt het probleem aanpakken en dan was piekeren zonde van de tijd. Óf de hindernis is niet uit de weg te ruimen en dan heeft je bekommernis ook geen zin. Dus stop met de opvreterette.
Terwijl ik me deze les van een oude wijze man herinner sta ik te grinniken voor m’n moestuinbak. Met bizar veel zorg, moeite en tijd heb ik maanden geleden een zaadje gekoesterd en opgekweekt tot plantje. Binnenshuis, want o, o wat is een komkommerplant gevoelig. Inmiddels is deze groene jongen in de buitenbak beland en terwijl ik dit plantenkind voorzichtig water wil geven zie ik dat hij er een brutale broer bij heeft die zich spontaan heeft genesteld en ontwikkeld. Even groot als mijn zorgenkind. Buiten mijn blik- en bemoeienisveld. Als dat geen lesje in bescheidenheid is.
Dus wie ben ik om me tijdens de hitte op te vreten over de weidedieren die geen schaduw hebben? Inmiddels heb ik talloze mensen gesproken over schaduwdoeken: een zuivelgigant, boeren, uitvinders, meedenkers. En velen zien dat er wat moet gebeuren. Sommige boeren schijnen hun dieren tijdens de ergste hitte binnen te halen. Anderen spannen schaduwzeil. Maar gisteren werd ik pas echt blij. Ik was op bezoek bij een grote stroomleverancier omdat ik de bizarre fantasie koester om zonnepanelen op poten te zetten. In de wei. Bleek dat de jongelui aldaar bijzonder begaan zijn met de aarde en de dieren en de meest geweldige uitvindingen bedenken. Een zonnewei op poten wordt onmiddellijk in hun opgewekte plan opgenomen. Je kunt dan bijvoorbeeld ook het regenwater opvangen in bakken die aan de panelen hangen zodat de dieren meteen kunnen drinken. Ik weet het: nu is het heet en nu moet er wat gebeuren. Maar nu ik de nieuwe generatie in de ogen kijk en hun zingende ziel hoor vertrouw ik er weer op dat de mens schrander en barmhartig tegelijk is. Ook voor de dieren. En om m’n plantjes hoef ik me kennelijk niet meer te komkommeren….