Puzzelen

Tijdens deze periode van hoop en verwachting, denk ik terug aan de adventstijd met mijn geliefde. Ons huis in de Jordaan zou ook die komende kerstperiode vollopen met mensen die een bed zochten. Ineens zei hij: ‘Zullen we even naar de Haarlemmerdijk? Daar zit een goede vintage kledingzaak.’ Dit verraste mij bijzonder. Ik zat al half op m’n fiets. Hij, die toch al veel aan mijn verstand twijfelde, vroeg verbluft waar mijn zak met kleding was. Hij was niet van zins jurken te halen, maar de mijne te brengen. Meneer wou mijn leeggemaakte kast gebruiken voor een bed. Van de overledenen niets dan goeds natuurlijk, maar dit is wel een tekenend gevalletje miscommunicatie. Verwachtingen koesteren is derhalve nooit mijn hobby geworden. Want teleurstelling is ook geen vriend van me, dus kun je maar het beste weinig verwachten. Kortom: eigenlijk vind ik de adventstijd van wachten en verwachten best ingewikkeld. Ongeduld is namelijk ook een opvallende eigenschap van me. Daar heb ik iets op gevonden. Als ik nu teleurgesteld dreig te raken in andermans vermeende onbegrip, kortzichtigheid of slakkengedrag (ik weet het, allemaal oordelen van mij), dan ga ik op zoek naar de schat in dat karakter. Zo was de onbesuisdheid van mijn geliefde een wilde uiting van zijn originele ruimhartigheid. Zie je ‘ingewikkelde’ naaste als een nieuw, avontuurlijk advent-spel. Ik garandeer je een knusse puzzelperiode.