Quarantaine
Een mens durft deze dagen niet eens meer voorzichtig te informeren of bepaalde afspraken wél doorgaan. Voor je het weet word je als een asociale gevaarlijke crimineel weggezet. Momenteel voel ik me trouwens helemaal niet lekker. Ik word bezocht door griepverschijnselen, dus heb ook geen behoefte aan opstootjes. Maar ondanks de lappenmand maak ik me toch vrolijk over de hartstocht waarmee mensen ook nu weer hun kostbare verontwaardiging weten op te diepen. Ik kijk wel link uit om hardop te mijmeren over een machtige wereld die stilvalt en op de knieën gaat. Dat zelfs uit iets slechts iets goeds kan voortkomen. Dat alleen wie dood is buiten levensgevaar is. ‘Alle ellende in de wereld komt voort uit het feit dat de mens niet gelukkig alleen in zijn kamer kan zitten’, zei Blaise Pascal, de Franse wis- en natuurkundige. Ik durf het hem niet na te zeggen. Waarom zou ik ook. Jarenlang heb ik geklaagd dat de bezinning van de veertigdagentijd door drukte bijna altijd langs me heen gaat. En nu moeten we wel knus met z’n allen in quarantaine. Dat woord vindt zijn oorsprong in de veertiende eeuw toen tijdens de pestepidemie de schepen veertig dagen (quaranta giorni) voor de haven van Venetië moesten wachten. In deze veertigdagentijd anno 2020 schakelen we van de buiten- naar de binnenwereld over. Dat durf ik dan weer wel.