Spelen

Je speelt met je leven. Een uitdrukking die we doorgaans als waarschuwing of verwijt gebruiken. Terwijl je die zin ook als een hogere kunstvorm zou kunnen opvatten. Dat doe ik steeds meer. Hoe vaker ik oude overtuigingen en vermeende zekerheden laat vieren, hoe speelser het leven is. Het is een heilig en intiem spel waar nauwelijks woorden voor te vinden zijn. Maar over woorden gesproken: er schijnt een stam te zijn die het bezittelijk voornaamwoord niet kent. Ze zeggen niet: ‘Dit is mijn kind’, maar: ‘Ik ben met dit kind.’ Kun je eindeloos mee variëren, tot je erachter komt hoe absurd het is om bijvoorbeeld te zeggen: ‘Ik sta in de parkeergarage’, als je je auto bedoelt. En zo is het ook met slachtofferschap, verontwaardiging en ons gevoel van falen. Jacques Brel zei: ‘Echte vrijheid is het recht je te vergissen. We hebben het recht om de mist in te gaan, want dan ben je vrij.’ Hoe meer we onteigend worden van onze rollen, hoe speelser we worden. Ook in de liefde is het bal. Ik mag leren om mijn geliefden buiten te zien spelen. Ik ben niemands meester en niemands knecht. Nog even en we vieren de komst van het mensenkind. Er zit een kind in ons dat opnieuw geboren worden wil. Het snakt naar onze zegen: ‘Wees welkom en speel met je leven.’