Verdwalen

Deze route ken ik vooral als de snelste verbinding tussen huis en boshut. De gebaande weg. Hier rijd ik vaak tamelijk geconcentreerd en een tikje gespannen. Maar vandaag ben ik Roodkapje. Ik verlaat de bekende weg en duik het naastgelegen veld in. Buitenspelen. Ik heb weliswaar een afspraak, maar ben ruim op tijd vertrokken. Was ik over de hoofdweg blijven lopen, dan had ik over twintig minuten op m’n bestemming kunnen zijn. Nu heb ik zeeën van tijd, dus niets staat me in de weg om te dralen. En verdwalen kan toch nauwelijks in dit aangeharkte land. Dacht ik. Niets blijkt minder waar. Sprookjes zijn er niet voor niets. Roodkapje verdwaalt als ze van de rechte weg afwijkt. Figuurlijk had ik dat allang door, maar dat deze mare zich nu ook letterlijk aan me voltrekt, doet me verrassend veel plezier. Noem het synchroniciteit. Ik beland voor hekken met voltage, doodlopende weggetjes en talloze sloten. Mijn telefoon heeft geen bereik, geen navigatie kan me helpen. De tijd lekt weg, ik zal veel te laat op de afspraak komen. Als ik al ergens kom. Ik blijk in kringen te lopen, want zie steeds dezelfde koe. Roodkapje moet het helemaal alleen uitzoeken. Terwijl ik me tussen twee schrikdraden wurm, kan ik m’n lachen niet inhouden. Ik heb geen idee waarmee ik bezig ben, maar ga dit vaker doen.