Vermist

Een recent nieuwsbericht meldt dat een vermiste man in Turkije urenlang heeft meegezocht naar zichzelf. In zijn ijver om te helpen had hij niet door dat hij degene was naar wie de massa speurde. Tot het moment dat deze man vroeg: ‘Naar wie zoeken we?’ Een paar jaar geleden gebeurde hetzelfde met een Aziatische toeriste in IJsland, zo vertelt hetzelfde bericht. Deze vrouw herkende haar eigen beschrijving namelijk niet. Ook nu weer blijkt dat de werkelijkheid veel wonderlijker is dan welke film of roman dan ook. Op het witte doek zouden we dit een flauw verhaal vinden. Maar het kan je dus echt overkomen dat je naar een oude gezette man zoekt, terwijl je jezelf ziet als een atletische, veelbelovende jongeling. Naar wie zoeken we? Die vraag is niet alleen reuze praktisch, zo blijkt uit het eerste vermissingsgeval, de kwestie is ook nog eens bijzonder diepzinnig. Als je op je favoriete of tandenpoetsende manier in de spiegel kijkt, zie je iemand anders dan op foto’s of bewegende beelden. Laat staan dat we invloed kunnen hebben op hoe anderen ons bezien. Zowel ons innerlijk als ons uiterlijk zijn aangeschoten wild. Een duizelingwekkende gedachte die je het best kunt laten vallen. Naar wie zoeken we? Zelfs de spiegel lacht me uit. Duizend gezichten, is het antwoord. Ik ben een mensenmassa die gelukkig is als ze zichzelf vergeet.

   « Artikelen overzicht