Verweesd

Mijn vader is vandaag weemoedig. In zekere zin is hij opnieuw wees geworden. Van de negen kinderen van het ouderlijk gezin is hij de enige die nog in leven is. En nu is ook zijn laatste kameraad van de vriendengroep van vroeger heengegaan. ‘Niemand zal nog ooit je vroegste vroeger met je delen. De dag waarop je nooit meer kind zult zijn’, klinkt zo treffend in het lied ‘Geen kind meer’. Gelukkig is mijn moeder er nog. Zij kent mijn vader al sinds 1954. Maar als er geen getuigen meer zijn van onze eerste jaren op aarde, raken we verweesd. Dat zie ik ook in de serviceflat waar ik vandaag op bezoek ben. Een groep bewoners kijkt daar regelmatig gezamenlijk naar de Verwondering en gaat daarna op zoek naar eigen wijsheid. Dit keer zoek ik mee. Een dame van bijna honderd zegt dat ze bijzonder gefascineerd wordt door AI. Haar nieuwsgierigheid blijft fris als vroeger. Maar ook opgelopen kwetsuren gaan soms een leven lang mee, zo blijkt. Van diverse mensen hoor ik hoe ze nog steeds kunnen worstelen met de vraag of ze wel de moeite waard zijn. Ook verlies blijkt vaak een zware dobber. Als we oud zijn, komt het er kennelijk op aan. Wat blijken we dan aan boord te hebben? Ik kijk naar mijn vader. Zijn beker vloeit over. Verweesd, maar dankbaar.