Vleugels

Onlangs gaf een bekende schrijver beschroomd toe dat hij na de dood van zijn ouders enige opluchting voelde. Niet dat hij niet van ze hield. Integendeel. Maar nu zou hij ze nooit meer teleur kunnen stellen. Toen Maria zwanger was werd haar meegedeeld dat er een zwaard door haar ziel zou gaan. Welke moeder zou niet dodelijk gewond raken naast het kruis van haar zoon? Alweer vertelt een gast me in de boshut van de Verwondering hoe ze geworsteld heeft met de pijn van haar ouders toen ze bepaalde levenskeuzes maakte. Het wordt tijd dat ik met mijn eigen ouders praat. Kunnen we onze wederzijdse zorgen niet gewoon tegen elkaar wegstrepen? Kan liefde ook angstvrij geleverd worden? En vooral: kloppen de beelden wel die we van elkaar geschapen hebben? Ooit mocht ik een hoogzwangere Maria spelen. De volle kerk was op haar babyshower af gekomen. Maria mocht haar gasten om advies vragen. Een mooie oude dame vertelde iets wat ik nooit meer zal vergeten: ‘Mijn kinderen zijn nu in de zestig. Ik heb altijd gedacht: wat ik heb doorstaan kunnen zij ook wel aan.’ Die zat. Misschien is liefde zelden zorgvrij, maar ze wil graag vol vertrouwen zijn. Ik houd van je dus ik verlaat me op jouw unieke levenskracht. Je zal het maar horen. Je kunt het ook zeggen. Laten we elkaar vleugels geven.