Zonnebril
Het weer is verrukkelijk. De herfstzon staat laag. Daarom valt het niemand te verwijten dat velen een zonnebril dragen, maar van mij zou het niet hoeven. Er zijn mensen die moeite hebben met de chador en nikab van moslima’s. Dat heb ik nou juist met de zonnebril. Het afdekken van de ogen zorgt ervoor dat iemand werkelijk in alle opzichten verdwenen is. Ten eerste herken je degene achter zijn donkere glazen niet of niet op tijd. Tijdens een intensief gesprek heb je werkelijk geen idee waarop iemands blik gericht is. Laat staan dat we kunnen zien hoe de zonnebrildrager zich voelt. Gevalletje niemand thuis. Vandaar mijn hekel. Meestal heb je opvallend weinig aan een aversie, maar ik heb er ooit een televisiejob mee opgelopen. De directeur van de Ikon nodigde me destijds uit voor een gesprek en om onrust in het bedrijf te voorkomen spraken we niet af op kantoor maar op een zonovergoten terras. De man praatte wel maar was voor mij vanwege zijn zonnebril bijkans volledig afwezig. Daarom vroeg ik hem of ik zijn ogen mocht zien. Verbouwereerd zette hij de zonnebril af en gaf mij de baan. Maar ja, dat was toen. Nu drink ik koffie aan de haven en zie overal donkere glazen. Niemand thuis. Mm… eigenlijk best rustig. Ik waan me heerlijk alleen en zwaai jolig naar de gulle herfstzon.