Zwierige gulheid
Hoe vaak heb ik het wel niet over overgave, over ja zeggen tegen de werkelijkheid. Als het over de seizoenen gaat ben ik best vergevorderd. Welkom lente, kom er maar in zomer, jij bent de mooiste herfst, niks aan de hand winter. Maar bij sommige medeschepselen op twee benen, pfff…. vooral als het dienstverleners betreft. Of het nu om de kapper, tandarts, schoonheidsspecialiste, telefoonhulpverlener of om de duur ingehuurde ‘inspirator’ op de werkvloer gaat, ze maken allemaal dezelfde grove denkfout. Vind ik dan. Ik antwoord niet meer op hun standaardvraag ‘Wat gebruik/doe je zelf?’ Wat je ook zegt, er wordt halverwege al neerbuigend nee geschud. Jij bent af. Vandaag moest ik naar de mondhygiëniste. Na inspectie van mijn gebit zette ze er een tandenborstel op: ‘Laat maar zien hoe jij zelf poetst.’ Zonde van de tijd leek me, dus heb ik haar aangemoedigd haar ingestudeerde zegje te doen. Hoe veel uitnodigender en slimmer zou het zijn je klant te bemoedigen inplaats van neer te drukken. Liefst met een zin uit Hooglied: ‘Zoet is de geur van je huid, je naam is een kostbaar parfum.’ Modernere teksten mogen ook. Gister kwam er een loodgieter die na zijn klus zei: ‘Als er geen rekening komt, niet bellen.’ Natuurlijk ga ik hem betalen. Alleen vanwege zijn zwierige gulheid al. Zwierige gulheid. Die eigenschap moet beloond en bemoedigd worden.